Katja is ongeneeslijk ziek en startte toch een studie

Door een zeldzame auto-immuunziekte heeft Katja (54) niet lang meer te leven. Ze heeft altijd pijn, kan niet meer lopen en is blind aan één oog. Toch startte ze een thuisstudie Kinderpsychologie. ‘Gewoon’, vanuit haar elektrische rolstoel. “Ik ben uitbehandeld, maar zeker nog niet klaar met leven. Die laatste tijd vul ik graag goed in.”

Katja herinnert het zich goed. Bijna 4 jaar geleden zat ze het ene moment met haar dochter op de bank tv te kijken. Het volgende moment kreeg ze een spoedoperatie in het ziekenhuis. De diagnose was meteen slecht: “Mijn afweersysteem richt zich op mijn eigen bloedvaten waardoor ik onder andere ontstekingen in mijn hele lichaam heb. Ik ben nooit meer thuis gekomen.”

Nu woont Katja in een verpleeghuis.

 
Hoewel de artsen haar in eerste instantie maximaal 4 jaar gaven, is ze er nog steeds. “Ik zit zelfs nog fier rechtop”, lacht Katja. “En ondanks dat ik niet weet wat de toekomst me brengt, betekent het niet dat ik geen toekomst meer heb. Hij is gewoon wat minder lang dan die van de meeste mensen. Maar daar ga ik niet elke dag bij stilstaan hoor, want dan leef je niet echt.”

“Je moet nú leven. Misschien

ben ik er nog wel 6 jaar.”

Bonustijd besteden met een studie

Katja koos er zelfs voor om nog een nieuwe studie op te pakken. Sinds kort volgt ze een opleiding Kinderpsychologie als thuisstudie via NHA. Mede omdat ze zelf een dochter met autisme heeft, spreekt het vakgebied haar erg aan. En hoewel kantoorwerk er niet meer in zit, heeft ze toch mooie toekomstplannen met haar opleiding.

“Ik zou bijvoorbeeld graag een soort noodtelefoon voor kinderen met autisme willen oprichten, zodat ze mij kunnen bellen als ze angstig of paniekerig zijn. Of misschien iets bij Jeugdzorg, misschien als vrijwilliger. Door de studie kan ik dat professioneel oppakken. Ik heb altijd in de gezondheidszorg gewerkt. Die zware lichamelijk taken lukken nu niet meer, maar op deze manier kan ik toch mijn steentje bijdragen.”

Zorgen voor anderen

Het zorgzame heeft er altijd ingezeten bij Katja. Dit uit zich niet alleen in haar studiekeuze, maar brengt ze ook in de praktijk in het verpleeghuis waar ze woont. “Ik ben hier veruit de jongste, dus ik ben een soort moeder overste onder de bewoners. Ik help ze met nagels lakken, maak een praatje, doe een spelletje en ga met ze mee naar buiten als ze willen roken. Allemaal dingen waar de zorg tegenwoordig geen tijd meer voor heeft. Het is lichamelijk wel zwaar voor mij om dit soort dingen te doen, maar ik vind het nuttig en leuk. Ik krijg er energie van.”

Plannen maken

Katja is vastbesloten om álles uit haar tijd te halen. Zo weigert ze bijvoorbeeld om zware pijnstilling te slikken. “Dan heb ik geen pijn, maar kan ik alleen nog duf uit het raam staren. Studeren wordt dan lastig.” Niet dat leren nu makkelijk is, maar Katja zet door. “Het lezen van het lesmateriaal is soms lastig, omdat ik slecht kan zien. Maar met hulp van de voorleesfunctie kunnen we ook dat obstakel overwinnen.”

Is het alle moeite waard, dat studeren? “Mijn vader leerde me dat ik alles kan, zolang ik het maar wil. Dat neem ik nu mee. Ja, mijn toekomst is waarschijnlijk minder lang dan die van de meesten, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ga niet zo maar opgeven. En als ik dan wel overlijd, dan heb ik het toch maar mooi gedaan.”